Τι στ΄αλήθεια με σόκαρε στη σειρά Adolescence του Netflix;

---

Αυτή τη φορά δεν έγραψα ούτε ως δικηγόρος ούτε ως διαμεσολαβήτρια. Έγραψα απλώς ως μαμά - μια μαμά με λίγη παραπάνω ενσυναίσθηση για όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Γιατί, όσο κι αν προσπαθούμε, τα περισσότερα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Και ακόμα πιο δύσκολο είναι να ξεδιπλώσουμε τον εσωτερικό κόσμο των εφήβων, να φτάσουμε στ’ αλήθεια στο “μέσα” τους. Αυτό, ως γονείς, είναι ίσως το πιο απαιτητικό αλλά και το πιο ουσιαστικό μας ταξίδι.

---

Το τελευταίο διάστημα παντού έβλεπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενθαρρυντικές αναρτήσεις για το Adolescence του τύπου “μην το χάσετε“, “γροθιά στο στομάχι“, αναλύσεις από ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς, κοινωνιολόγους και αναρωτιόμουν τι είχα χάσει.

Η δική μας η γενιά μεγάλωσε χωρίς facebook και Instagram, χωρίς φατσούλες και περίεργα εικονίδια στην ανταλλαγή αλληλογραφίας. Ως γονείς, πασχίζουμε να φανούμε αντάξιοι της εικόνας που έχουμε σχηματίσει για τον σωστό γονιό και λάθη δεν μας συγχωρούνται εύκολα. Λείπουμε όλη μέρα από το σπίτι (συνθήκη που μάθαμε απ΄έξω και ανακατωτά), πληρώνουμε φροντιστήρια, διακοπές, ένδυση και υπόδηση και νομίζουμε ότι κάνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας. Τα τέσσερα επεισόδια του Adolescence στην πλατφόρμα του Netflix μας αφύπνισαν, μας ταρακούνησαν, μας σόκαραν γιατί πολύ απλά μας υπενθύμισαν ότι η εφηβεία έχει μυστικά, τα οποία δυστυχώς τα παιδιά μας δεν μοιράζονται στην πλειονότητα μαζί μας, παρά μόνο με τον κόσμο της τεχνολογίας.

-Και εγώ πού είμαι ως γονιός σε όλο αυτό; Στο διπλανό δωμάτιο φυσικά! Ετοιμάζω τα emails της επόμενης ημέρας.

-Θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερα; Με χίλιες υποχρεώσεις στο κεφάλι μου, το νιώθω ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα.

-Μήπως δεν τα αγκάλιασα αρκετά τα παιδιά μου;

-Μήπως εγώ είμαι η αιτία του τραύματος;

-Μήπως έλειψα από τα παιδιά μου – τώρα πλέον ενήλικοι – και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τι στ΄αλήθεια με σόκαρε στη σειρά Adolescence του Netflix;

Ένας έφηβος χωρίς καν το προφίλ του παραβατικού παιδιού, χωρίς περιβάλλον κακοποίησης ή διάλυσης της οικογένειας διαπράττει έγκλημα. Ένας αχαρτογράφητος κόσμος εφήβων που νομίζουμε ότι ξέρουμε μέχρι να ακουστεί το “μπαμ”. Η σειρά φυσικά είναι προϊόν μυθοπλασίας, ωστόσο προσεγγίζει τόσο πετυχημένα τον ψυχισμό του 13χρόνου έφηβου, που φαινομενικά θα μπορούσε να ζήσει μία όμορφη ζωή και ξαφνικά γκρεμίζονται τα πάντα.

Ένα πορτρέτο της εφηβείας και της ανάγκης για ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ.

Η σειρά Adolescence άγγιξε την ψυχή μας, χωρίς υπερβολές ή δραματοποιήσεις. Με κύριο άξονα την εφηβεία, καταφέρνει να φωτίσει την ανάγκη του παιδιού για αναγνώριση, ειδικά από τον πατέρα. Έναν πατέρα που, κάθε φορά που έβλεπε τον γιο του να αποτυγχάνει, γύριζε το βλέμμα αλλού, αρνούμενος να διαχειριστεί την αποτυχία του παιδιού του.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως δεν θα με πείραζε τόσο που τα παιδιά μου δεν ακολουθούν τις αξίες και τις απόψεις μου, αν έβλεπα στα μάτια τους ένας είδος σιγουριάς για τις πράξεις τους. Αν ένιωθα πως ξέρουν ποια είναι, τι θέλουν, και πού πάνε. Αν είχαν πίστη στον εαυτό τους, αυτοπειθαρχία, και μια εσωτερική δύναμη που τα οδηγεί, ίσως να μην ένιωθα την ανάγκη να τα “καθοδηγώ” και να τους υπενθυμίζω συνεχώς κάποια πράγματα σε βαθμό εκνευριστικό. Ίσως τότε να μπορούσα να σταθώ ένα βήμα πίσω, με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας πως, ακόμα και αν τραβούν έναν δρόμο διαφορετικό από αυτόν που είχα φανταστεί, είναι ο δικός τους δρόμος – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Να όμως που ο 13χρονος Τζέιμι πρωταγωνιστής του Adolescence, βυθισμένος στη μοναξιά και κλεισμένος στον εαυτό του, με μόνο καταφύγιο το κινητό του, κρατούσε τις ανάγκες του στο σκοτάδι.

-Ποιος τον άκουσε όταν “φώναζε”;

-Άραγε κανείς δεν βρέθηκε να μοιραστεί τα δικά του σκοτάδια από την οικογένεια του;

-Και αυτοί οι γονείς τι λάθος έκαναν τελικά;

-Ποιο από όλα τα λάθη που κάνουμε όλοι ως γονείς θα μπορούσε να αποφευχθεί;

-Τι πήγε λάθος; Ένας φαινομενικά “γλυκύτατος” 13χρόνος, ένα όμορφο μουτράκι.

-Μα πώς έγινε ξαφνικά δολοφόνος;

Ώσπου ήρθε η στιγμή της έκρηξης – ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα στην ψυχολόγο του: “Δεν θα αποφασίζεις εσύ για μένα“. Μέσα σε λίγα λεπτά, η ψυχή του ξεδιπλώθηκε με αυθεντικότητα και δύναμη, αποκαλύπτοντας όσα δεν είχαν ποτέ ειπωθεί.

Τέλος, αυτή η ασφάλεια ότι έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι, στο διπλανό δωμάτιο και όλα όμορφα και καλά με ταρακούνησε.

Ούτε όμορφα αλλά ούτε και καλά το λες! Συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατον να ελέγχουμε τα πάντα, από την άλλη δεν είναι πολύ μικρός ο 13χρονος Τζέιμι για να έχει πρόσβαση στο Instagram; Μήπως αυτό είναι που ξέφυγε από τους γονείς; Δεν τους αδικώ, τους καταλαβαίνω, σίγουρα η σύνδεση με το παιδί θα μπορούσε να λειτουργήσει προληπτικά. Άραγε οι γονείς αγκάλιαζαν συχνά τον 13χρονο Τζέιμι; ή μήπως η παρουσία τους στο ίδιο σπίτι να ήταν αρκετή και ας μη μιλούσαν συχνά;

Ένα είναι σίγουρο: ο κόσμος του διαδικτύου σε συνδυασμό με τα μυστικά της εφηβείας άλλοτε εργαλείο και άλλοτε απειλή, δημιουργεί ένα περίεργο σκηνικό.

Ως γονιός, η σειρά με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το πιο σημαντικό που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά ο ασφαλής χώρος για να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις.

Να είμαστε εκεί, παρόντες, όχι για να ελέγξουμε, αλλά για να στηρίξουμε. Γιατί στην τελική, η εφηβεία δεν είναι απλώς μια μεταβατική φάση – είναι μια γέφυρα που χτίζουμε μαζί, κάθε μέρα.

Ευχαριστώ το esquire.gr που φιλοξένησε την άποψή μου σε άρθρο του